In het derde en laatste deel van deze ‘Ongewone dagen‘-minireeks over Graspop doe ik eindelijk uit de doeken of het me gelukt is om een van mijn grootste wensen in vervulling te laten gaan: frontvrouw Amy Lee van Evanescence interviewen.
Het is 2003 als ik op een dag de clip van Going Under zie opduiken op het toenmalige TMF. Ik ben meteen mee en zit ongeduldig te wachten tot er onderaan het scherm een bannertje opduikt met de naam van deze zalige band. Evanescence volg ik sindsdien op de voet en Amy Lee is nog steeds mijn favoriete zangeres. Naarmate ik de band beter leerde kennen, groeide mijn respect voor deze oersterke rockster. Haar songs zijn een houvast in moeilijke tijden. Dus toen ik in 2015 tijdens een periode van ziekte mijn bucketlist aan het opstellen was, twijfelde ik er niet aan om een interview met Amy Lee bij op de lijst te zetten.
Begin dit jaar werd de band toegevoegd aan de line-up van Graspop Metal Meeting en bijgevolg moest ik gewoon proberen om Amy Lee te strikken voor een interview. Ik heb al vaker wereldberoemde muzikanten waarvan ik zelf fan ben geïnterviewd, en dus weet ik wel ongeveer hoe het werkt. Het enige probleem is dat ik gestopt ben met redactiewerk voor rockwebsites en -magazines, dus heb ik buiten deze onbekende blog geen medium meer om het interview voor te regelen. Mission impossible dus, maar ik moet het gewoon geprobeerd hebben.
Stap 1: het plan van aanpak
Wetende dat dit niet gemakkelijk gaat worden, bedenk ik zo veel mogelijk manieren om een interview vast te kunnen krijgen, zowel rechtstreeks als onrechtstreeks. Ik probeer ze allemaal, in de hoop dat er eentje zal lukken.
Stap 2: grondig informeren
Een van de manieren om een interview te bemachtigen is door samen te werken met de media… of dat denk ik toch. Mijn aanvankelijke plan is om een lijstje op te stellen met media die allicht verslaggeving zullen doen vanop Graspop en vervolgens hen contacteren met de vraag of ik in het kader van Ongewone weken hun eventuele interview mag afnemen of op een of andere manier bij mag wonen, desnoods als assistente. Maar van zodra ik ten rade ga bij mensen in mijn omgeving die de media op mijn lijstje van binnen uit kennen, wordt het plan doorprikt. Ik hoor namelijk dat het aantal perspassen per medium ontzettend beperkt is, en naar verluidt zijn die zeer gegeerd bij de vele festivalliefhebbers op de redactie.
Van een van mijn bronnen krijg ik de raad om zelf het management van de band te contacteren (wat ik bij stap 1 ook al bedacht had) en dan te vragen of ik eventueel naar Evanescence mag vliegen om vervolgens samen met de band naar Dessel te reizen, hen onderweg te interviewen en daar een verslag van te maken. “Als dat lukt dan contacteer je vervolgens de redactie met de vraag of ze willen samenwerken voor dat stuk. Dan heb je iets sterks in handen”, geeft mijn bron nog mee.
Stap 3: het management contacteren
Een interview vastleggen met een muzikant gaat bij mijn weten meestal via het platenlabel, dat de pers op voorhand een lijst doorstuurt met welke band waar en wanneer beschikbaar is voor interviews. Wil je een van de bands interviewen, dan staat er bij wie je kan contacteren om het interview vast te leggen. Zo simpel kan het dus zijn. Jammer dat ik niet op de perslijst van Evanescence’s platenlabel sta. Ik moet dus zelf zien uit te vissen wie ik hier best voor contacteer. Even moeilijk als de ‘wie’ is de ‘hoe’, want bands van wereldformaat zijn niet geneigd om met e-mailadressen in het rond te strooien. Het gebeurt immers wel vaker dat als er een e-mailadres van iemand gelinkt aan een beroemde band op het internet belandt, die persoon noodgedwongen van e-mailadres moet veranderen wil hij of zij niet permanent gestalkt worden door opdringerige fans. Vandaar ook dat ik zuinig ga blijven met details.
Na lang zoeken en informeren bij tal van mensen en bedrijven die gelinkt worden aan Evanescence, krijg ik op een gegeven moment onverwachts een antwoord van mijn contactpersoon bij het Evanescence management in de Verenigde Staten. Iemand heeft haar mijn zorgvuldig opgestelde en vijf keer nagelezen motivatiemail doorgestuurd. Ik ben naast gelukkig en dankbaar eigenlijk vooral verbaasd, want ik had eigenlijk geen reactie verwacht. De contactpersoon laat me weten dat ik nogal vroeg ben met mijn vraag (het is eind maart als ze dit schrijft), maar dat ze wel wil kijken of het mogelijk is om me ergens tussen gepland te krijgen. Ik ben door het dolle heen, alleen al omdat ze moeite wil doen, want ik besef natuurlijk dat de kans dat het lukt miniem is. Ze vraagt me om eind mei opnieuw contact op te nemen.
Stap 4: persaccreditatie Graspop regelen
Ondanks dat ik nog een tijdje moet wachten, blijf ik niet bij de pakken zitten. Stel dat het interview doorgaat op Graspop dan zal ik een perspas nodig hebben. Daarom stel ik proactief een motivatiemail voor Graspop op, waarin ik uitleg wat er gaande is en praktisch smeek om een kleine onbekende blog als de mijne toch een kans te geven om iets groots te verwezenlijken. Een aantal weken later ontvang ik een uitnodiging om een persaanvraag in te dienen. Voordat ik op ‘verzenden’ klik doe ik toch nog een schietgebedje, want je weet maar nooit…
Weer een paar weken later zijn we eind mei en informeer ik opnieuw bij het Evanescence management. Geen antwoord. Vervolgens komt er een mailtje binnen van het Graspop persteam. Ze vragen zich af hoe het nu zit met dat interview. Ze zijn de perspassen aan het verdelen en bij mijn aanvraag staat een groot vraagteken. De persruimte is immers niet al te groot en ze hebben flink wat aanvragen ontvangen van mediamakers van allerlei pluimage. Ik stuur dus een reminder naar het management en vraag of ‘vragen opstellen voor Amy Lee’ bij op de Graspop to do kan.
Nog voordat ik een antwoord ontvang, krijg ik een njet van Graspop. Ik vind het jammer, maar heb er tegelijk wel alle begrip voor. “Is er dan een mogelijkheid om het interview te doen buiten de persruimte, mocht het toch nog doorgaan?”, vraag ik proactief. Blijkbaar heb ik daarmee de foute vraag gesteld, want het antwoord klinkt als volgt: “Dit is niet de manier waarop wij werken. Alles moet op voorhand worden aangevraagd en goedgekeurd. Wij zijn in contact met het persmanagement van Evanescence en die hebben geen aanvraag binnen op uw naam.” Auwtch! Er zijn aangenamere manieren om te ontdekken dat het niet zal lukken om Amy Lee te interviewen. Vaarwel droom…
…of toch niet, want bijna tegelijk ontvang ik van het management een antwoord: “Still working out the details. I’ll let you know soon. You can prepare a few questions to ask Amy at the meet & greet.” Ik kijk verbaasd op. Gaat het dan toch nog door? Het blijft spannend tot op het laatste moment.
Zondag 18 juli, E-day
Enkele uren voor het optreden passeren we langs de signeerstand, waar ook aangegeven wordt welke bands hier vandaag nog een signeersessie zullen organiseren. De lijst is lang, maar Evanescence staat er niet in. Ik weet genoeg. Ik besluit om het mijn dag niet te laten vergallen, want ik heb altijd geweten dat de kans klein zou zijn en vandaag is net mijn favoriete festivaldag. Tegen de tijd dat ik Amy Lee op het podium zie wandelen in haar zwarte outfit met zilveren, gouden en rode accenten begint de zon al wat minder fel te branden. Amy is duidelijk goedgeluimd: “Hopelijk hebben jullie allemaal zonnecrème op, want jullie zullen het nodig hebben.”
Evanescence zet zoals steeds een knaller van een set neer en Amy creëert met haar stem meerdere kippenvelmomenten. Dit is intussen de derde keer dat ik haar live aan het werk zie, en toch blijft ze me nog verbazen. Evanescence brengt zowel oude hits als nieuwe(re) nummers en die klinken allemaal even sterk. Binnenkort zullen we ze trouwens kunnen herontdekken in een orkestraal jasje, want de band is bezig met songs te herwerken voor een groot orkest. Wie weet volgt er dit najaar naast de Amerikaanse tournee ook een Europese concertreeks… en dus een nieuwe kans om Amy Lee te proberen strikken voor een interview. To be continued?
Ongewone weken 