Pairi Daiza: een park bomvol beestige avonturen

Toen Pairi Daiza nog Paradisio was en ik een klein meisje, zaagde ik mijn ouders de oren van het hoofd om eens naar daar te kunnen gaan. Maar kleine meisjes worden groot en gaan zich in andere dingen interesseren, dus is het er uiteindelijk niet van gekomen. Tot nu, want buren Jennifer en Ruben wilden ook graag eens richting Wallonië karren om naar de panda’s te gaan kijken. Al valt er uiteraard veel meer te beleven…

Pairi Daiza is vanaf nu voor mij het park waar ik voor het eerst tussen de vleermuizen heb gestaan. Waarom is dat zo belangrijk, vraag je je misschien af? Omdat ik terwijl ik tussen de vleermuizen stond weer iets heb bijgeleerd over mezelf, daarom.

Geflapper en gekrijs
Het begon allemaal toen we met een ijsje passeerden langs de overgebleven toren van een cisterciënzerabdij. “Hé, hier is een kerker met vleermuizen. Er is toch niemand bang van vleermuizen?”, zeg ik lacherig. Ruben en Jennifer beweren van niet en gaan moedig richting ingang. Als ik beneden van de trap in de kerker stap, bedenk ik me dat het misschien niet zo slim is om hier met een ijsje rond te lopen. Opeens begint er iemand te gillen en wild met haar armen in het rond te slaan. Er is net een vleermuis rakelings langs haar door gevlogen, en zijn gevleugelde vriendjes komen ook eens kijken.

Ik zet nog een paar stappen in de duisternis en zie ineens meer dan tien vleermuizen door de ruimte fladderen. Ik kijk naar mijn bijna verslonden ijsje en besluit om het in één keer binnen te steken, kwestie van die beesten niet aan te trekken. En dan hoor ik vlakbij het geflapper en muizengekrijs… Het gaat door merg en been. Er passeert er nog eentje vlak boven ons hoofd. Ik buk me om me achter Jennifer te verbergen – terwijl ik eigenlijk (een paar centimeter) groter en breder ben. Dat doet me beseffen dat ik het niet begrepen heb op vleermuizen, om het even zacht uit te drukken. Jennifer kijkt me aan en weet genoeg. Ze grijpt mijn arm en neemt me terug de trappen op. Ik voel mijn knieën knikken. Eens buitengekomen durf ik weer adem te halen, oef! “Heb je die spinnen op de muren zien zitten? Dat waren gigantische spinnen!”, zegt Jennifer, maar ik heb niets gezien. Nog een reden te meer om daar nooit meer naar binnen te gaan.

Wiebelachtige touwbrug
Gelukkig valt er in de rest van het park flink wat leuks te beleven en ben ik de vleermuizen dus snel weer vergeten. In Pairi Daiza word je telkens in een ander continent ondergedompeld – van Afrika tot in Amerika dus. “We gaan moeten kiezen, want ik heb gehoord dat het niet lukt om het hele park in één dag te zien”, weet Ruben. Er is wel een treintje dat rond het domein rijdt en een wiebelachtige touwbrug waarmee je vanuit de flamingoserre in Azië naar de speeltuin in Australië wandelt, maar wij kiezen ervoor om richting Azië te trekken.

We passeren langs traditionele Japanse huizen waarvan de daken alleen al eruit zien als kunstwerken. De paadjes leiden ons naar een grote Boeddha-tempel die rechtstreeks geïmporteerd lijkt. Rondom de tempel en ook in de rest van het park zie ik van die gigantische minerale stenen in allerlei kleurtjes. Die vind ik al een attractie op zich. Hier kan je dus niet alleen naar de diertjes komen kijken.

Over Aziatische dieren gesproken: we passeren al snel langs de befaamde panda’s, die enkele weken geleden een kleintje op de wereld gezet hebben. De babypanda heeft zijn eigen verblijf, waar toeristen hem in zijn couveuse kunnen zien liggen – alleen ligt er een pluchen panda in als wij passeren. De babypanda zelf is jammer genoeg nergens te bekennen.

Australische bikinibabes
Jennifer en ik zijn het erover eens: ons favoriete continent is Australië, waar we door een typisch Australisch landschap wandelen en de kangoeroes vrolijk in het rond en blijkbaar ook op elkaar springen. Jawel, als er binnen een aantal maanden een babykangoeroe het daglicht ziet dan waren we allicht bij de verwekking. Het zijn trouwens gedroomde fotomodellen, die wallaby’s. Ze liggen daar op het strand zondanig mooi en op hun gemakje te poseren dat het wel bikinibabes lijken.

Minder geneigd om braaf te poseren zijn de emoes, je weet wel, van die struisvogelachtige beesten die je altijd heel vies aankijken met hun grote ogen. Ik heb geprobeerd om een foto van ze te nemen terwijl ze even verderop enkele werkers lastig aan het vallen waren, maar van zodra ik mijn fototoestel bovenhaal komen ze op me afgerend en staan ze voor ik het goed en wel besef ineens pal voor mijn lens. Toch even schrikken.

Geen cocktailbar
Even verderop komen we aan het pas aangelegde strand, Cambron-Plage, waar zowel de zeehonden als de pinguïns een nieuw onderkomen gekregen hebben. In Flair heb ik gelezen dat je er sinds enkele weken cocktails zou kunnen drinken bij een beachbar tussen de pinguïns. Ik heb gemotiveerd gezocht naar een dergelijke cocktailbar, maar bizar genoeg niets gevonden. Wat een teleurstelling! Achteraf blijkt dat de cocktailbar niet tussen de pinguïns, maar er meer dan 20 meter vandaan ligt. Tot zover “cocktails drinken tussen de pinguïns”. De pinguïns zijn er gelukkig wel – in handtasformaat. Hun nieuwe verblijf ziet er fantastisch uit en is lekker groot, maar om een of andere reden blijven deze gekke beestjes samen op hun vierkante metertje staan.

Nog zo’n gekke beestjes zijn de apen, die je hier op meerdere plaatsen tegenkomt. Als we op een gegeven moment rondwandelen in het schildpaddenverblijf, springt er ineens van tussen de struiken een klein aapje op een steen vlak naast ons. Ik schrik me rot – hij lijkt wel een struikrover, maar dan wel een heel schattige. Tegen de tralies van de kooi waar ze allicht uit ontsnapt zijn zit zijn vriendje. In de kooi zitten nog van die mini-aapjes. Ze hadden evengoed pluchen diertjes kunnen zijn, zo klein zijn ze. Cuteness overload! Ik smelt. Maar voor pluchen aapjes zijn ze wel verdomd snel. Vliegensvlug klauteren ze weg langs de tralies van de kooi. Toch wel super dat je hier zo dicht bij de dieren kan komen, ook al is dat misschien niet altijd de bedoeling…

Bekijk de volledige Pairi Daiza-fotoreportage op Flickr.

Waar? Pairi Daiza, Brugelette
Wanneer? In juli en augustus elke dag open van 10 tot 21 uur. Op vrijdag en zaterdag is het park uitzonderlijk open tot 23 uur voor de ‘estivales’ oftewel avondfestivals.
Prijs? Tickets koop je best online, want dan betaal je als volwassene 29,80 euro in plaats van 34 euro. Wil je naar een estival dan betaal je online 33,80 euro (ter plaatse 38 euro). Meer ticketinfo staat hier.
Meer info? pairidaiza.be

Advertentie