Na de langste wereldrecordpoging evenementen uitstellen ooit, gaat voor het eerst een in onze agenda gepland concert effectief door. Hallelujah. Dat alleen al is reden genoeg om de Antwerpse halte van de Hella Mega Tour tot een waar volksfeest te bombarderen. Met hun rebelse meezingrockhits en tal van covers zorgen Green Day, Fall Out Boy en Weezer voor de ideale feestmuziek. Samen met Bo en een uitverkocht Sportpaleis omarm ik weer die tienernostalgie. En deugd dat het doet!
In alle eerlijkheid: zelden waren mijn verwachtingen zo laaggespannen. Na twee jaar samenleven vanop anderhalve meter kijk ik er niet helemaal naar uit om andermans speekseldruppeltjes, zweet, pintjes en God weet welke andere lichaamssappen over me heen te krijgen. To mondmasker or not to mondmasker, that is the question. Maar zodra we wederom met het Sportpaleis zijn herenigd, voelt vrijwel alles als vanouds. Nu maar hopen dat de Amerikaanse bands na twee jaar afwezigheid in net zo’n topvorm zijn als wij. De dankbaarheid om hier vandaag terug te mogen staan, is alleszins groot. Elke band maakt er een emotioneel momentje voor. Het geeft me telkens kippenvel.
Weezer: oud en traag
Zodra we Rivers Cuomo en kornuiten in het vizier krijgen, beseffen we dat er door de jaren heen toch een en ander is veranderd. Het beeld dat we 15 jaar geleden van Weezer hadden, klopt langs geen kanten meer. “Amai die zijn oud geworden!”, roept Bo verbaasd. Oud en traag, zo blijkt. Oké, snelle Eddy’s waren het nooit, maar doorheen de nogal lauwe set zakken het tempo en op den duur zelfs het geluid steeds verder weg.
Toch scheppen nostalgische toppers als Beverly Hills en Island in the Sun meer dan voldoende sfeer. Met het enthousiasme dat Toto-cover Africa ontlokt, geeft de band een mooie voorzet. Vervolgens scoort het viertal met afsluiter Buddy Holly – waarvan ik begot niet meer wist dat het een Weezer-nummer was. Schande, I know! Ik schrik er zelf van. Net als op een schoolreünie brengt de muziek heel wat verdrongen herinneringen van achter de schoolbanken omhoog. En dan val je weleens achterover van verbazing, want destijds had je nooit gedacht dat je dit zou vergeten.
Fall Out Boy: zombie Pete
Jawel, vanavond voelt aan als een uit de hand gelopen schoolreünie. Die zet zich verder tijdens de concerten van Fall Out Boy en Green Day. Zodra de destijds meest artificieel gehypete van de twee het podium heeft bestegen, klinkt dat zo:
“Herinner jij je nog die Pete Wentz? Dat was zogezegd de hottie van de band, de bassist. Degene die altijd rondjes draaide op het podium. Hij is er precies niet meer bij”, zeg ik terwijl ik over het podium speur.
“Ah nee, inderdaad. Ze hebben nu een blonde bassist. Dat is die kerel met de manbun en de rare kiltachtige broek. Tiens… wat zou er nog met Pete gebeurd zijn?”, vraagt Bo zich af.
En dan slaat het plots in als een bom. “Die blonde is Pete! Als je lang genoeg kijkt, herken je zijn gezicht.”
“Néé… Dat kan niet?! Dat is een totaal ander type, dat zie je toch”, probeert Bo. En dan beseft ze het. Net als bij Joey in Friends valt haar mond open en wijst ze naar het ledscherm. “Oh my God! Je hebt gelijk! … Holy fuck! Wat is daarmee gebeurd?”
De hottie waar tijdens mijn studentenjaren de meisjes (en jongens) massaal voor in katzwijm vielen, ziet er zodanig afgeleefd uit dat hij zelfs zombies gillend zou doen wegrennen. Ik krijg er waarempel medelijden mee. Zelfs als niet-fan ben ik een beetje bezorgd. De posterboy lijkt wel uit zijn poster gevallen. Al is de wellicht met projectie gepeperde omschrijving van Humo-muziekjournalist Jasper Van Loy het meest onverbeterlijk: “Pete Wentz keek alsof zijn boekhouder achter de coulissen op hem stond te wachten met de kwartaalcijfers.”
Piano in de fik
Muzikaal staat Fall Out Boy gelukkig los van de tronie van zijn bassist. Met The Phoenix werpt de rockband meteen de lont in het kruidvat. Waar Pete Wentz het laat afweten, maakt zanger Patrick Stump het meer dan ruimschoots goed. “Die ziet er precies beter uit dan vroeger. Precies Ed sheeran”, zegt Bo. Maar vooral: wat een stem! Hit na hit vuurt de band op ons af: Dance Dance, Sugar We’re Going Down, Where is Your Boy, I Don’t Care, My Songs Know What You Did in the Dark (Light Em Up), Thnx fr th Mmrs, … Het publiek danst erop los en krijgt er maar niet genoeg van. Ik was vergeten hoe aanstekelijk deze muziek is.
Dat combineert Fall Out Boy met een verrassend innovatieve show, sprookjesachtige visuals inbegrepen. Pete Wentz steelt de show met een vlammenwerper bovenop zijn basgitaar. Zelfs de piano staat letterlijk in vuur en vlam terwijl Patrick Stump er verschillende nummertjes op blijft spelen. Het zweet druipt er hoe langer hoe meer vanaf – net als bij ons. “Pyrotechnisch vind ik het zodanig goed dat ik het zou vergelijken met Rammstein”, stamelt Bo. Ik weet niet wat ik hoor, want als het op Rammstein aankomt, weet Bo als topfan zeer goed waar ze het over heeft.
Green Day: dansend konijn
Een roos konijn met een zwart vestje en rode das holt het podium op en begint dronken te dansen voor een dolenthousiaste menigte. Het toont meteen dat Green Day inzet op herkenbaarheid. Na twee jaar wachten houden de punkers ons niet langer aan het lijntje. Nee, we krijgen meteen waarvoor we zijn gekomen: American Idiot! Die eerste noten wekken een haast cathartische ervaring op. Uit volle borst brult het Sportpaleis mee. En ook na dat ene iconische nummer blijven de hits elkaar opvolgen. Telkens als we denken dat we het beste nu wel hebben gehad, veren we luttele seconden later weer dolenthousiast de lucht in.
Geweldig om te zien dat frontman Billie Joe Armstrong nog steeds die rebelse speelvogel van weleer is, die met plezier mondmaskers afrukt en de herwonnen vrijheid viert. Het publiek bespeelt deze sympathiekeling net zo retestrak als zijn gitaar. Tegelijk vist hij al jarenlang fans zoals Kell uit het publiek en moet iedereen telkens tot treurens toe weer de smartphonelichtjes bovenhalen. Bij Green Day lijkt er dus weinig veranderd, op alle mogelijke manieren. Maar waarom zou je ook gaan morrelen aan een succesrecept? Dit is tenslotte waar we allemaal op hadden gehoopt: meer hits, minder melige love songs.
Zoals het een schoolreünie betaamt, confronteert de Hella Mega Tour ons ook met onszelf. Halverwege de Green Day-setlist voel ik pijnscheuten in mijn nek en begin ik mij af te vragen hoe lang mijn knieën het nog uit gaan houden. “Voel jij je nu ook ineens zo versleten?”, vraag ik. Bo knikt lachend: “Ik heb precies alles al voelen kraken. Mijn nek is nu helemaal los.” Meer dan ooit tevoren voel ik dat ook wij niet meer die sprinkhanen van 15 jaar, of zelfs twee jaar geleden zijn. Het is toch even slikken.
Wie rockte het hardst?
Aan zijn review te zien, is Green Day duidelijk de winnaar voor mijn Humo-concullega Jasper Van Loy. Wat mij betreft is het een geval van les goûts et les couleurs. Het zijn nu eenmaal topbands. Dat gezegd zijnde, wil ik een markante observatie delen. Voor het concert luisterde ik vooral Green Day, want dat was destijds mijn nummer één. De Hella Mega Tour heeft echter iets veranderd. Sinds die avond in het Sportpaleis weergalmt Fall Out Boy nonstop in mijn oren. Op repeat. Need I say more?
Lees ook: Het podium delen met Green Day, hoe voelt dat? Dolgelukkige fan vertelt!
Ongewone weken 