Liefde is een werkwoord bij The School of Life in Antwerpen. Daar kan je tijdens filosofisch getinte workshops – al dan niet luidop – nadenken over hoe je in tijden van Tinder nog échte liefde kan vinden. Maar levert het wat op, erover praten? Ik testte het uit.
Tijdens de workshop ‘Hoe vind je de liefde’ ervaar ik quasi meteen dat het enorm deugd kan doen om met een groep onbekenden te delen wat je diep vanbinnen bezighoudt. Je voelt je gesteund en krijgt waardevolle feedback. Het leuke is dat hier bewust de ruimte en sfeer voor gecreërd wordt. “Normaal gezien ben ik heel gesloten, maar hier niet. Dit is voor mij een echte safe zone”, zegt een van de deelnemers, die zich ineens ontpopt tot flapuit van de avond. Hij is een van de vier mannen in het lokaaltje dat zich verbazend genoeg vooral heeft gevuld met jonge, knappe en schijnbaar onafhankelijke vrouwen.
“We willen allemaal liefde, maar zodra iemand het ons op een gouden dienblad aanreikt, wijzen we het af”, stelt filosoof en workshopleider Frank d’Hanis. “Meestal wijzen we degene die ons liefheeft af omdat we hem te behoeftig of te naïef vinden, of allebei. Klinkt dat bekend?” In de hele groep wordt er geknikt. “Heb je er al eens over nagedacht dat je zelf misschien te naïef bent?” Het blijft stil. “We zien onszelf veel te negatief en vinden dat anderen ons niet lief kunnen hebben om wie we echt zijn. Maar misschien ziet die andere persoon wel wie we zijn, met onze goede en slechte kanten, en wil die ons toch graag zien.” Dat slaat plots in als een bom.
7,5 miljard losers
Kleine porties hapbare stukjes filosofie als deze worden meteen in de praktijk gebracht met individuele oefeningen die we per twee en in groep bespreken. Zo gaan we na waarom we onszelf geen liefde gunnen. “Ik ben een enorme chaoot en ik ben nogal slordig”, fluistert het meisje naast mij, “daar heb ik het echt moeilijk mee en een partner ongetwijfeld ook.” Ze kijkt beschaamd weg. “Daar hoef je je toch niet slecht om te voelen? Je kan eraan werken als je wil”, troost ik haar. Tegelijk voel ik me nog miserabeler om wat ik genoteerd heb, want daar kan ik niets aan veranderen. Voor het eerst besef ik dat ik mezelf geen liefde waard vind omdat ik nooit normaal zal zijn. Ik heb diabetes. Elke dag probeer ik te focussen op de positives – want die zijn er zeker ook – maar ik kan niet ontkennen dat mijn ziekte een impact heeft op mijn leven en met momenten ook op dat van mijn geliefden. Vooral met dat laatste heb ik het moeilijk.
Tijdens de groepsbespreking blijkt dat iedereen met iets zit. Gescheiden groepsleden komen tot de conclusie dat ze een en ander nog niet verwerkt hebben, de ingenieurs onder ons vinden zichzelf te nerdy voor een vrouw, een van de twentysomething meisjes vindt zichzelf te verlegen. Ook de workoholics outen zich. En zo komen we tot een belangrijke les: we hebben allemaal tekortkomingen. Er is helemaal niets mis met jezelf soms een loser voelen. Volgens de filosofie van The School of Life zijn we het allemaal. “Er lopen 7,5 miljard losers rond op deze planeet. We willen allemaal perfect zijn en we zoeken de ideale partner, maar niemand is het. Niemand is normaal”, aldus Frank. Wat doet het deugd om dat te horen. Ik voel een last van mijn schouders vallen. De anderen reageren eveneens opgelucht.
Illusies armer
Nu je het goede nieuws – dat we allemaal losers zijn – gehad hebt, volgt het slechte nieuws: als je net als ik op bad boys valt, blijf je erop vallen. Tot welk type jij je instinctief aangetrokken voelt, wordt mede door je jeugd bepaald. Dat kan je helaas niet veranderen. In plaats van ertegen te vechten, leer je dus maar beter om anders met jouw type om te gaan zodat het toch kan werken. Het klinkt misschien vrij abstract, maar tijdens de workshop wordt het concreet gemaakt met voorbeelden en suggesties op basis van een aantal courante persoonlijkheidskenmerken (perfectionisme, slordigheid, verlegenheid, afstandelijkheid, …).
Ik maak je ineens een tweede illusie armer: de perfecte m/v/x is geen gelijke. Zoals de meesten in ons groepje zocht ik naar iemand die op dezelfde manier leeft en naar de wereld kijkt. Liefst ook iemand met dezelfde interesses. Maar blijkbaar wordt dat vrij snel eentonig en saai. Een beter idee: iemand zoeken die complementair is en (jou) bij wil leren. Door elkaar nieuwe dingen leren, kan je samen blijven groeien. “Dat is de essentie van ware liefde”, vat Frank samen.
Liefde gevonden?
Naast confronterend is de workshop dus enorm boeiend. Ik heb werkelijk nog nooit zoveel gedacht en geleerd over liefde als in deze twee uur. Daardoor heb ik heel wat ‘huiswerk’ om mee aan de slag te gaan. Ik weet nu bijvoorbeeld eindelijk wat me al jaren tegenhoudt om echte liefde te vinden. Ik heb ook pagina’s vol tips en tricks genoteerd. Denk maar aan het belang van openheid, je kwetsbaar opstellen en als eerste de stap durven zetten als je iemand ziet zitten.
Bezig zijn met liefde vinden, brengt overigens liefde op mijn pad. Amper drie dagen na deze workshop heb ik me schijnbaar al zodanig open en kwetsbaar opgesteld dat de lieve man waarmee ik nu al enkele maanden afspreek zich ineens comfortabel genoeg voelt om te laten weten dat hij me graag ziet. Ik heb hem nochtans niets over deze workshop verteld. Toeval? Of toch niet?
Waar? The School of Life, Antwerpen
Wanneer? De volgende workshop ‘Hoe vind je de liefde’ gaat door op 27 maart 2019 van 18.30 tot 21.30 uur. Info en tickets vind je hier. Meer boeiende workshops over allerhande maatschappelijke thema’s ontdek je in deze kalender.
Prijs? 46,50 euro
Meer info? theschooloflife.com/antwerp
Ongewone weken 