Na meer dan een jaar uitstel, passeerde Bring Me The Horizon op 28 februari ein-de-lijk met de Survival Horror Tour langs de Antwerpse Lotto Arena. De bedenkelijke livereputatie van voordien, sloeg de Britse metalcoreband hélemaal aan diggelen. Sterker nog: het had iets spiritueels. Kristof en ik genoten ervan met volle teugen. Gaandeweg vermoedde ik steeds meer dit de ideale docenten zouden zijn voor een cursus Verafgoding Creëren voor Dummies. Ziehier de 6 belangrijkste lessen die ik eruit trek.
Ondanks dat frontman Oliver ‘Oli’ Sykes en de zijnen religie maar al te graag op de korrel nemen, proberen ze tijdens deze Survival Horror Tour schijnbaar al wat ze doen te verheffen tot een spirituele ervaring. Bring Me The Horizon doet me tot mijn eigen verbazing meermaals denken aan U2, dat het evenzeer omarmt – al preekt Oli (nog?) niet zoals Bono, godzijdank.
Muzikaal lijkt Bring Me The Horizon wel een volgende Linkin Park, al zal Oliver Sykes nooit de grunts van wijlen Chester Bennington kunnen vervangen. Voeg daar visuals bij die qua stijl doen denken aan Muse, en je hebt een band die stilaan vraagt om headliner van de topfestivals te worden. Move over, Red Hot Chili Peppers, Pearl Jam en Iron Maiden!
Wil jij ook leren hoe je toeschouwers inpalmt en aan je bindt? Of hoe je een beweging start rondom wat je probeert te verkopen? Wil je vrouwen zodanig hard laten gillen dat je zelfs het beste live drum- en gitaarwerk nog amper hoort? Pik dan eens een concert van Bring Me The Horizon mee.
Knoop intussen deze 6 lessen in je oren:
Les 1: Start met een sterk verhaal
Alles draait om storytelling. Het is de rode draad in al wat je zegt en doet. Dat heeft Bring Me The Horizon duidelijk goed begrepen. Meteen maken we kennis met Eve, de virtual assistant van de band. Vanop het grote scherm begeleidt zij het hele optreden. Daarbij heeft ze op originele wijze oog voor de verplichte nummertjes die elke band tot treurens toe herhaalt: moshpits, zitten en rechtveren, handjes en lichtjes in de lucht, … Aan het begin van het akoustische Follow You vraagt ze de mannen ook om de vrouwen op hun schouders te zetten.
Met Eve zet de band een nieuwe technologische evolutie op geniale wijze in. Vooral de humor die daarbij wordt gebruikt, waardeer ik ten zeerste. Zo detecteert Eve aan het begin van de show verboden middelen in de zaal. Ze laat weten dat de band dit niet tolereert en raadt aan om alles meteen op te gebruiken. Hilariteit alom.
Les 2: Onderbouw met een overtuigende basis
Als een echte goeroe zweept frontman Oliver Sykes de menigte op met vele metalmantra’s. Met Can You Feel My Heart heeft Bring Me The Horizon zijn startschot niet gemist. Vervolgens vliegt de ene op meebrulmaat gemaakte song na de andere ons om de oren: Happy Song, Teardrops, MANTRA, Parasite Eve, Kingslayer, DiE4u, I Follow You, Drown, ... Bewust sluit de band met Obey en Throne af op een hoogtepunt en doet ze snakken naar meer.
Het is met andere woorden een retestrakke set die barst van het bombastische gitaargeweld. Zelfs helemaal achteraan de zaal is het geluid fantastisch. Met allerhande moves en stunts tonen alle muzikanten zich zelfs aan het einde van de tour nog van hun energiekste kant. Tegelijk trekken vette visuals telkens weer de aandacht. Die geven elke song een eigen smoel zonder de grafische samenhang te verliezen.
Les 3: Verbaas regelmatig
Ondanks dat Eve ons tussen de nummers door opvangt en zorgt voor een doorlopende verhaallijn, duiken er verrassingen op. Zeker in tijden van gedurig afleidende schermpjes moet je je publiek immers regelmatig terug bij het nekvel grijpen. Dat steekt Bring Me The Horizon mee in het verhaal.
Net als we tijdens MANTRA volop àlles aan het geven zijn, vallen licht en geluid plots weg. Het podium is gehuld in complete duisternis. Ongerustheid neemt toe. Zou er een panne zijn?, vraag ik me af. ‘System reboot…’, zegt Eve vervolgens terwijl op het scherm een laadbalkje verschijnt. ‘Low on energy. Please recharge with moshpit.’ Heerlijk.
Les 4: Lanceer het charmeoffensief
Stel dat Oliver Sykes op een dag zou beweren dat hij als kind ooit in een ketel met charismabevorderende toverdrank is gevallen en die in één teug heeft leeggedronken dan zou ik hem meteen geloven. Jawel, zelfs mij kan deze sexy thirtysomething krijgen. Al zal niemand me ooit zo ver krijgen als dat ene meisje op de eerste rij. Met een kartonnen bordje vraagt ze hem om haar volgende tattoo te tekenen. Uiteraard draait hij daar zijn hand niet voor om.
Oli geeft de fans op meer dan één manier wat ze willen. Over zijn witte marcelleke en zwarte lederen broek zal je allicht zelfs de meest fervente fashionistas niet horen klagen. Gretig toont hij zich van zijn meest sexy kant.
Wat deze zanger als geen ander heeft begrepen, is dat het allemaal draait om aandacht – of beter: energie – uitwisselen. Dat maakt de fans helemaal extatisch. Ongetwijfeld doet aandacht krijgen hen enkel verlangen naar meer. Door met de camera richting eerste rij te trekken en al die innige knuffels, highfives, selfies en meezingmomentjes op het grote scherm en nadien op sociale media te tonen, hunkeren duizenden tot zelfs miljoenen anderen mee.
Aandacht trekt hij door ondermeer iemands gebreide kikkermuts op te zetten en daar even vrolijk mee rond te wandelen. Zowel mannen als vrouwen reageren compleet vertederd. Smooth move!
Les 4: Geef ze geen tijd om na te denken
Wat maakt players en vaak ook andere charismatische figuren zo succesvol? Het charmeoffensief gaat zodanig snel dat je amper tijd krijgt om na te denken (en mogelijks af te haken). De chemie wordt opgedreven en je voelt je zodanig geweldig dat je haast niet anders kan dan dat gevoel te volgen. Meteen gooi je alle remmen los.
Dat heeft Bring Me The Horizon ook door. Als een straaljager vliegt de set voorbij. We worden helemaal weggeblazen. Zonder nadenken spring en brul je mee, helemaal in extase. Pas halverwege de set merkt Oli droogjes op dat hij ons eigenlijk nog niet heeft toegesproken. Minder blablabla, meer boemboemboem?
Moshpit na moshpit wordt het almaar duidelijker: alles moet eraan geloven. Massamoshpits duwen iedereen aan de kant, tot in de uithoeken van het daarvoor veel te kleine middenplein. Met de grootte van de moshpits stijgt rondom ons ook het aantal onwel wordende toeschouwers. Het is letterlijk snakken naar adem.
Les 5: Voeg symbolen en spirituele praat toe
Al voordat het optreden is gestart, valt me op dat zelfs de spots boven ons het pentagramachtige bandlogo dragen. Doorheen de set zien we het steeds vaker opduiken, bijvoorbeeld op de rug van het duiveltje dat domineert tijdens Obey. Het ‘antivist symbol’ blijkt echter vooral het logo van Thelema, een Britse religieuze beweging. Thelema hecht veel belang aan ‘zonder weerstand handelen naar de ware wil’. Toeval? I think not.
Dat religieuze thema wordt uiteraard doorgetrokken in de songs, maar ook tijdens de weinige keren dat Oli ons toespreekt. Als een echte goeroe heeft hij het voortdurend over energie. Tegelijk kan ik niet anders dan dat bewustzijn voor de topenergie die de band creërt en de waardering voor de goede vibes van vanavond geweldig vinden. Want inderdaad, alles is energie en (deze fantastische) energie is alles.
Les 6: Laat je volgelingen de goede boodschap verspreiden
Na afloop ‘Bring Me The Horizon just rocked my fucking world’ op het scherm laten staan, is zondermeer een geniale marketingmove. Zeker in tijden van sociale media. En het klopt nog ook. Niet toevallig koos ik het als hoofdfoto voor dit artikel. Ik durf er zelfs voor wedden dat het jou (mee) triggerde om te lezen. Laat in een reactie hieronder gerust weten of het heeft gewerkt. Eneuh, als we dan toch bezig zijn met goede boodschappen verspreiden, verspreid dit verslagje dan maar mee. 😉
Foto’s: Kristof – Telfix Photography, Facebook/Bring Me The Horizon
Ongewone weken 