Nu het voor volwassenen onbereikbare Neverland neerstrijkt in de Antwerpse Stadsschouwburg, zijn Sandyp en ik er als de kippen bij. Maar kan de moderne interpretatie van Peter Pan onze torenhoge Disney-verwachtingen wel overtreffen?
Bij de allerkleinsten duidelijk wel. Het is zaterdagavond en de zaal zit vol kinderen die mee lachen en roepen, wat auteur JM Barrie bij de originele vertoning in 1904 al cruciaal vond om de magie tot leven te brengen. Ik vind het fantastisch om te zien hoe zijn artistieke visie van destijds ook vandaag nog doorgetrokken wordt. Zo wordt Nana, het fluffy kindermeisje van de Darlings, opnieuw vertolkt door acteurs in een gigantisch hondenkostuum. Vooral als Nana zichzelf ligt te wassen komt dat komisch over. Ik kan me inbeelden dat de acteurs in Nana’s voor- en achterkant lang moeten hebben repeteren om dat realistisch weer te geven. Van een hondenjob gesproken!
Iedereen gelooft in elfjes
Peter Pan is traditiegetrouw een vrij interactief stuk. Bij aanvang komen de acteurs massaal door het publiek gekropen en daarbij nemen ze uitgebreid de tijd om diep in je ogen te kijken en te poseren voor de vele smartphones die hen volgen. Doorheen de hele voorstelling vluchten Lost Boys weg door de zaal, komen speelgoedpoppen ons de stuipen op het lijf jagen en zien we Peter Pan (Marco Aurelio Carmantini), Wendy (Stephania Casneuf) en Tinkelbel (Sofie De Schryver) over het podium vliegen… tot nét niet in de zaal. Jammer dat de magische krachten van elfenpoeder blijkbaar toch grenzen kennen.
Toch blijft het voldoende geloofwaardig. Zeker het stukje waarin Tinkelbel op sterven na dood is nadat ze Peters vergiftigde drankje heeft opgedronken, doet de zaal helemaal meeleven. Peter probeert haar elfenlichtje feller te doen stralen door “I believe in fairies! Ik geloof in elfjes!” te roepen. Hij moedigt het publiek aan om mee te doen en loopt door de zaal om iedereen uit zijn zeteltje en aan het roepen te krijgen. “Ik geloof in elfjes!”, scanderen we met onze vuisten in de lucht. Een machtig moment is het. Van het ene moment op het andere hangt er een bruisende vibe in de zaal. De magie komt tot leven.
Gigantische dromenvanger
Ondanks dat al die herkenbare elementen aanwezig zijn, is deze musical meer dan de vertolking van een klassiek sprookje – zo hoort het ook. De muziekkeuze is bijvoorbeeld verrassend actueel én past naadloos in het bonte lappendeken dat Neverland altijd al geweest is. Mrs en Mr Darling (Isabelle Heremans en Domenico Prezioso) zingen Our House van Madness, Wendy brengt One Day I’ll Fly Away van Randy Crawford en Peter Pan doet de harten sneller slaan met Alphaville’s klassieker Forever Young. Ook Sailing van Rod Stewart, Hooverphonics Mad About You en Angels van Robbie Williams passeren de revue. Vooral dat laatste grijpt je bij de keel terwijl Peter het heel intiem brengt als een eerbetoon aan Tinkelbel. Mooi meegenomen is dat iedereen songs als deze mee kan zingen – of eerder fluisteren in ons geval.
In tegenstelling tot ons kunnen deze acteurs trouwens zingen als geen ander. Al draait de show duidelijk rond dans. Vooral de danseres in de gigantische dromenvanger die acrobatische stunts uitvoert terwijl ze door de lucht zweeft, de breakdancers en de razendpopulaire floss dance uit het game Fortnite vallen op. “Toen ik deze musical in 2016 zag, zat dat dansje er nog niet in”, vertelt Sandyp, die deze musical eerder al bewonderde. “Verschillende scènes zijn up-to-date gebracht. Bijvoorbeeld aan het einde is sterk gesleuteld. Eerst vlogen Peter en Wendy samen de horizon tegemoet.” Vandaag sluiten ze echter af met een dikke kus – en niet in de vorm van een eikeldopje of een vingerhoedje.
Ongewone weken 