Met de trein en bus, via de Kiss & Ride, met de auto en telkens een stuk wandelen… Ik ben al op alle mogelijke manieren in Werchter beland, maar met de fiets ben ik er nog nooit naartoe gereden. Tot nu. Vier dagen lang ben ik van Leuven naar Werchter gefietst. Die ervaring was op zich al de moeite en verdient dus een apart verslag.
Hoe ik op het idee gekomen ben om naar Rock Werchter te fietsen? Ik zag dat de fietsenstalling het dichtst bij het festivalterrein ligt. Wie met de fiets is, hoeft amper 10 minuten te wandelen. Neem je de bus, dan moet je 20 minuten wandelen en meestal een tijdje wachten tot je eindelijk een snikhete stampvolle bus op mag… nog eens 20 minuten lang. De fietsenstalling daarentegen ligt vlak naast een sluipweggetje dat je tussen de velden door meteen richting Leuven leidt. Die rit duurt 40 minuten. Bovendien is de fietsenstalling goed beveiligd: er wordt permanent gecontroleerd of je wel met de juiste fiets wegwandelt. Er is zelfs een hersteldienst. Jawel, fietsers worden op Rock Werchter in de watten gelegd.
Over de NMBS kan uiteraard niet hetzelfde gezegd worden. Als er iets is waar de NMBS niet in faalt, dan is het falen. De maatschappij promoot zijn fietsbiljetten voor niet-plooifietsen – voor 10 euro heen en weer kan je tweewieler mee op de trein – maar de trappen in de stations zijn daar duidelijk niet op voorzien. Zeker in het station van Mechelen is het geen eenvoudig klusje om met een gewone fiets de trappen op te rijden. Mijn fiets slipt meermaals uit het smalle gootje dat langs de treden voorzien is. De helling is te steil. Als de jongeman achter mij niet toegesneld was, hadden mijn fiets en ik onderaan de trap gelegen. Hetzelfde geldt voor Leuven station, waar het sinds kort verboden is om fietsen te verplaatsen via de liften op de perrons. Onbegrijpelijk, want dat had zeer handig geweest.
Varend ijssalon
Tot zover de moeilijkste etappe van mijn Tour de Werchter. Vanaf het station is het 12 km fietsen. Mijn tocht leidt me langs de Leuvense Vaart, waar ik net buiten het centrum een heuse ijsjesboot passeer. Coupe Matadi (foto) serveert ijs op een vrachtschip uit 1929 dat werd omgebouwd tot ijssalon. Bij dit snikhete weer is het een gedroomde stopplaats – ideaal om bij de start van het parcours nog wat moed in te lekken.
Bij 28 °C langs het koele water fietsen doet overigens onbeschrijfelijk veel deugd. Wat ben ik blij dat ik niet op de bussen zit die hier af en aan rijden. Het fietspad is heerlijk om op te rijden en de bomen vormen een erehaag van schaduw. Rondom mij zie ik niets dan water, bomen, rietstengels, dobberende eenden en vriendelijke vissers. Het fietsvakantiegevoel steekt de kop op.
Appels en peren
Mijn tochtje langs het kanaal neemt me mee tot aan de Remytoren in Wijgmaal, een toren die vernoemd is naar het gelijknamige bedrijf dat hier in 1855 is opgericht en vandaag is uitgegroeid tot een van de grootste rijstzetmeelproducenten ter wereld. Aan Wijgmaal-station even verderop bewonder ik een kasteeltje en een resem herenhuizen die recht uit Midsomer Murders lijken te komen. In de keurig onderhouden tuintjes bloeien bloemen in allerhande vrolijke kleuren.
Het Wijgmaalbroek, een natuurgebied waardoor een verhard fietspad loopt, trakteert me op een prachtig panorama met velden, hooibalen, boomgaarden, bloemen, loeiende koeien en zelfs een opstijgende reiger. Van zodra je het gebied hebt verlaten, leidt de festivalcrew je via een binnenweg tussen de velden door richting fietsstalling. Langs die binnenweg ontdek ik dat Rock Werchter pal in de fruitstreek ligt. Pal naast de festivalweide groeien Truval-appels en -peren. Je kan hier zelf ook appels, peren en appelsap bestellen. Tussen de rijen fruitbomen door zie ik in de verte de torentjes van The Barn. Hoera, ik ben er bijna!
Coca Cola-truck
Het spannendste moment van deze Rock Werchter-editie is ongetwijfeld die eerste nachtelijke terugtocht. Toen ik op voorhand de kaart besturdeerde dacht ik dat de ‘Steenweg op Wijgmaal’, dat verharde pad door het natuurgebied, een hoofdweg was. Valt dat tegen. Ik moet in mijn eentje door dat onverlichte oord en langs de Vaart fietsen. Slik.
Gelukkig rijdt de Leuvense jeugd massaal met de fiets naar Werchter. In het pikkedonkere natuurgebied vormen al die fietsers een lange ketting. Samen verlicht de aaneenschakeling van individuele fietslampen het hele pad. In de verte licht de fietsersketting het bos op zoals de klassieke Coca Cola-truck die door het landschap slingert.
Nachtelijke ontmoetingen
Elke nacht ontmoet ik andere muziekliefhebbers op de terugweg. Met een fris nachtbriesje in de rug samen naar Leuven fietsen terwijl je onderweg festivalverhalen deelt, dat is reuzegezellig. Zo rij ik mee met een groepje uit Kessel-Lo dat elk jaar naar Werchter fietst en leer ik alles over werken op Rock Werchter van een meisje dat een van de dranktogen bemant.
Naar Rock Werchter fietsen, dat verrijkt je festivalervaring. Festivalgangers met een dagticket of mensen die blijven kamperen kan ik het zeker aanraden. Elke dag op en af blijkt echter loodzwaar. In totaal heb ik 96 km gefietst en pakweg 112 000 stappen gezet, maar niet zonder gevolgen. Zondagnacht eindig ik bij het Rode Kruis met zwaar overbelaste knieën. U weze dus gewaarschuwd.
Wil je volgend jaar ook genieten van de ‘Tour de Werchter’? Sla dan alvast deze kaart op in je gps:
PS: Fiets jij toch liever langs verlichte wegen? Dan is deze route meer jouw ding.
Ongewone weken 