Liften, we kennen het allemaal, maar allicht heb je het zelf nog nooit geprobeerd. Autostop lijkt wel uit te sterven in tijden waarin de meesten met een eigen wagen cruisen. Er staan in Vlaanderen nog opvallend weinig mensen met uitgestrekte arm en duim omhoog langs de wegen. Zonde, want ik ontdekte op weg van Grenoble naar Troyes dat liften flink wat voordelen biedt.
Als je deel 1 van deze minireeks over onze roadtrip door Frankrijk gelezen hebt, weet je intussen dat Briek, Tom en ik de verlaten skischans van de Olympische Winterspelen van 1968 gevonden hebben. Met prachtige foto’s en verhalen rijden we die middag tevreden Grenoble uit richting Troyes, waar we overnachten voordat we onze reis richting Mechelen verderzetten. Intussen hebben we twee dagen en meer dan 800 kilometer op de teller. Vandaag zullen we nog een 500-tal kilometer afleggen. Maar ondanks dat er nog altijd loeiharde gitaren door de speakers knallen, slaat de vermoeidheid toe.
En dan roept Briek enthousiast: “Hé kijk, een lifter! Pakken we die mee? Suzanne, oké voor jou?” Ik verslik me in mijn stokbrood. Een lifter meepakken?! Voordat ik kan nadenken over mijn antwoord besef ik dat de ‘chick magnet’ al stilstaat langs de kant van de autosnelweg. Aan het raam naast mij zwaait een jong meisje. Dit busje maakt waarempel zijn bijnaam waar.
Ik heb nog nooit de auto gedeeld met een wildvreemde, dus ik ben niet op mijn gemak. Toegegeven, avontuurlijk is het wel. Al spoken de wilde verhalen die mijn vader ooit vertelde over zijn liftavonturen door mijn hoofd. Maar de in totaal drie lifters waarmee we vandaag de wagen zullen delen maken me al snel duidelijk dat autostop lang niet zo vreselijk is als ik tot dusver gedacht heb.
1. Je ontmoet mensen die je anders allicht nooit zou tegenkomen
Intussen deel ik de achterbank met Annelaure*, een 20-jarige Franse die kunst studeert in Lyon en op de terugweg is na een bezoekje aan een vriendin. “Ik lift vaak”, zegt ze, “zowel met vriendinnen als alleen. Ik heb bijvoorbeeld eens in m’n eentje naar Normandië gelift. Onderweg leer ik heel veel verschillende soorten mensen kennen die ik anders allicht nooit zou ontmoeten. Dat vind ik verrijkend. Meestal heb ik onderweg leuke gesprekken met hen, al is natuurlijk niet iedereen even spraakzaam, maar daar heb ik vrede mee. Al bij al vind ik het super gezellig en het kost me niets, dat maakt liften voor mij de moeite.”
Niet lang nadat we Annelaure afzetten in het centrum van Lyon, komen we tijdens een snelwegstop in een wegrestaurantje sociaal werkster Hanne (29) en bouwkundige Robbe (24) uit Wilrijk tegen, die ons vervoegen tot in Troyes. “Ik ben enkele weken geleden voor mijn werk naar Marseille gereden, en van daaruit ben ik al liftend door Frankrijk getrokken”, vertelt Robbe. “En van zodra mijn vakantie begon, ben ik op de trein gestapt om hem hier op te zoeken. Elke avond zetten we onze tent ergens anders op en de dag nadien trekken we verder richting België”, vult Hanne aan.
2. Onderweg hoor je boeiende verhalen
Robbe en Hanne zijn de afgelopen weken regelmatig samen in alle mogelijke weersomstandigheden rotsen gaan beklimmen. Robbe blijkt een fervent klimmer, maar voor Hanne is het een vertrouwensoefening: “Ik doe het nog niet zo lang, dus ik ben nog een beetje onzeker. Maar Robbe neemt het voortouw en helpt me onderweg. We hangen ook aan elkaar met een veiligheidstouw, wat de band wel versterkt.”
Annelaure zal binnenkort eveneens haar grenzen verleggen: “Ik verhuis binnenkort naar Argentinië. Geen idee hoe lang ik daar ga blijven. Ik heb geen plan, ik ga gewoon en ik zie wel wat er op mijn pad komt. Als ik binnen enkele jaren terug naar Frankrijk wil verhuizen, dan doe ik dat. Ik ben onlangs nog een jaar op Erasmus geweest in Ierland. Geweldig land. Het heeft mijn ogen geopend.”
3. Het is niet zo onveilig als je misschien denkt
Ik heb immens veel respect voor Annelaure, omdat ze het durft om als jonge vrouw in haar eentje aan autostop te doen. Een van de eerste vragen die ik haar stel, is of ze bang is dat haar iets zal overkomen. Maar om veiligheid maakt ze zich geen zorgen. “De mensen die me oppikken zijn allemaal heel vriendelijk. Soms merk ik wel dat de mannen die me een lift geven me zien zitten, maar tot dusver zijn ze allemaal braaf gebleven. Mijn meest memorabele lift kreeg ik van een rijke oudere man in een sportwagen. Ik liftte toen samen met een vriendin. Het deed hem zodanig deugd om te kunnen praten dat hij op een gegeven moment besloot om ons een etentje in een mooi restaurant te trakteren. We vonden het alle drie een aangename dag.”
4. Je krijgt nuttige tips en info
Uiteraard vertel ik ons gezelschap uitgebreid over Ongewone weken en wat er nog op de wishlist staat. Robbe en Hanne zijn allicht de meest ervaren wildkampeerders die ik al ontmoet heb, dus dit is mijn kans om er meer over te weten te komen. “Zoals je weet is wildkamperen eigenlijk verboden, maar tegelijk wordt het wel op verschillende plaatsen toegelaten”, vertelt Robbe. “Er is een website die oplijst waar je in België je tentje mag opzetten, die moet je zeker checken. En heb je al eens overwogen om een waterdichte slaapzak te kopen en daarmee te kamperen? Ik heb het al gedaan en ik kan het warm aanbevelen. Er is niets zoals onder de blote hemel kunnen slapen.” Zijn kampeerverhalen geven me zin om meteen mijn spullen te pakken.
5. Je kan elkaar helpen tijdens de trip
Even handig als tips en tricks uitwisselen is dat je elkaar verder kan helpen tijdens de reis. Zo delen we onze snoepjes met Robbe en Hanne, maar helpt Robbe ons ook. In de vroege avond voelt Briek dat hij stikop is en besluit hij om te wisselen. Ik maak aanstalten om het stuur over te nemen, maar na de uitputtende tocht in de bergen deze ochtend voel ik me ook niet bepaald fris. En dan stelt Robbe voor om te rijden: “Ik ben bijna dagelijks op de baan en ik ben het gewend om met busjes te rijden, dus als jullie graag rusten dan wil ik wel een stukje voor mijn rekening nemen.” En zo kwamen we dus veilig en al wat levendiger aan in Troyes.
6. Het is goedkoper dan de trein nemen
Als we Annelaure mogen geloven, is het enorm duur om met de trein te reizen in Frankrijk: “Ik heb het als studente niet breed, dus ik wil me niet blauw betalen aan trein- en bustickets. Ik ben beginnen liften omdat het zo goedkoop is.” Lifters hoeven immers niets te betalen, dat maakt het zo interessant in tijden van economische malaise.
7. De wachttijden zijn (meestal) niet veel langer dan bij de NMBS
Of Annelaure al lang stond te wachten toen wij haar oppikten? “Nee, eigenlijk niet. Ik stond er hoogstens een kwartiertje. Meestal duurt het niet lang voordat ik een lift krijg, al weet je natuurlijk nooit wanneer je je bestemming zal bereiken als je lift.” Maar datzelfde kan ook over de NMBS gezegd worden. Als jarenlange treinpendelaar weet ik maar al te goed dat je niet zelden langer dan een kwartier staat te wachten op die verdomde trein en dat je ook lang niet altijd met zekerheid weet wanneer je eindelijk op je bestemming zal zijn.
Al stonden Robbe en Hanne veel langer te wachten toen ze ons aanspraken bij een wegrestaurant. “De man die ons deze ochtend een lift gaf heeft ons opeens hier gedropt en sindsdien proberen we mensen aan te spreken in de hoop dat ze ons een lift willen geven. We staan hier nu al uren. Normaal gezien wandelen we al verder tussen twee liften in, maar hier kunnen we nergens naartoe.” Hanne en Robbe zijn dan ook dolgelukkig als ze horen dat ze met ons mee mogen.
In Frankrijk hoef je als jonge knappe vrouw dus niet lang te wachten voordat je een lift krijgt, maar hoe zit het in Vlaanderen? Volgens deze scriptie moet je gemiddeld 7 minuten wachten voordat iemand stopt. De wachttijd is dus niet noodzakelijk een reden om liften geen kans te geven. Wie weet blijkt het nog een handig redmiddel tijdens de jaarlijkse treinstakingen.
8. Het leert je om de dingen op een andere manier te bekijken
Tijdens ons gesprek over de zin en onzin van liften haalt Annelaure aan dat autostop je leert om de dingen op een andere manier te zien. Ik frons mijn wenkbrauwen en vraag me luidop af wat ze daar in hemelsnaam mee bedoelt. “Door te liften daag je jezelf telkens opnieuw uit. Het is een goede manier om uit je comfortzone te komen en de wereld op een andere manier te beleven”, verklaart ze. En dat verklaart dan weer de relaxte ‘go with the flow’ vibe die ze uitstraalt.
9. Je kan vertrouwen oefenen (en geluk boosten)
Haar opmerking doet me beseffen dat liften eigenlijk een prachtige vertrouwensoefening is. Wie lift leert onderweg immers om onbekenden (op een slimme manier) te vertrouwen. Volgens wetenschappelijke studies gaan mensen er vaak vanuit dat anderen niet te vertrouwen zijn, terwijl je in realiteit de medemens meer kan vertrouwen dan je denkt. Sterker nog: als je mensen van begin af aan vertrouwt, voelen ze dit aan en doen ze hun best om je vertrouwen niet te beschamen.
Bovendien blijkt uit een studie van de Amerikaanse professor Halliwell en Robert Putnam dat de landen waarin de bewoners elkaar het meest vertrouwen (Noorwegen en Denemarken) ook de gelukkigste landen zijn. In Rusland en Griekenland vertrouwen mensen elkaar het minst, en dit zijn niet toevallig ook de landen met de minst gelukkige bevolking. Elkaar vertrouwen is dus goed voor het geluksgevoel.
Je wint er wel wat bij als je mensen leert vertrouwen, en dat kan je oefenen tijdens het liften (geven). Ondanks dat ik er aanvankelijk vanuit ging dat liften gevaarlijk is, blijkt dat zowel Annelaure als Hanne en Robbe het tegendeel ervaren hebben. Blij dat we hen onderweg zijn tegengekomen.
* Ken je dat vreselijke gevoel als je beseft dat je de prachtige lange unieke naam van de persoon die je net ontmoet hebt alweer compleet vergeten bent? Dat gevoel hadden we vlak nadat we ‘dingske’ afgezet hebben in Lyon. Ik doop haar even Annelaure, want het was iets in die zin.
Fotografie: Briek Verdoodt (RedEyes) & Tom Boonen
Ongewone weken 