Binnen enkele weken wordt de olympische vlam in Zuid-Korea aangestoken. Nieuwsploegen uit de hele wereld zullen de Olympische Winterspelen van PyeongChang dag na dag vereeuwigen, maar wat staat de stad te wachten nadat alle medailles zijn uitgedeeld? In Grenoble kunnen ze die vraag 50 jaar na ‘hun’ Winterspelen maar al te goed beantwoorden. Fototalent Briek van medialab Project Wolf, zijn vriend Tom en ik gaan er op zoek naar wat er nog rest van de Olympische Winterspelen uit 1968.
Even over en weer naar het skioord Grenoble, dat betekent vier dagen oftewel meer dan 1 900 km Frankrijk doorkruisen. In plaats van de snelwegen te nemen, kiezen wij voor de prachtigste routes nationales van zowel de champagnestreek, de wijnstreek als de Alpen. De afgelopen weken hebben we ons uitgebreid voorbereid op de roadtrip – Playlist met meer dan 3 000 nummers? Check! Reserveautolichten? Check! Lederen rijhandschoentjes? Check! – maar satellietbeelden hebben we nog niet geraadpleegd, tegen de urbex-gewoonte in.
Wat we tot dusver weten is dat het gaat om een ‘verdwenen’ olympisch dorp waar destijds 1 158 atleten uit 37 landen logeerden. De exacte coördinaten zullen we pas in Grenoble zelf proberen te achterhalen. Spannend is het wel. Onderweg vraag ik me regelmatig af wat we gaan vinden daar in Grenoble… als we iets vinden. Zou het voormalige olympisch dorp intussen zijn opgeslokt door de bossen? Wordt er nog iets gebruikt van de sportinfrastructuur waar destijds miljoenen in geïnvesteerd werd?
Verrassing
Het is al donker en het regent pijpestelen als we de tweede avond aankomen in Eybens, een deelgemeente van Grenoble. We proberen onze weg te zoeken in een al iets oudere gerenoveerde woonwijk die evengoed een doolhof had kunnen zijn, want alle appartementsblokken lijken op elkaar. Na even zoeken komen we terecht bij een vriendelijk ouder koppel dat ons de slaapkamer aanbiedt van de kinderen die het huis uit zijn.
De volgende ochtend start onze zoektocht tijdens het ontbijt. Briek en Tom, allebei ervaren urbexers, zoeken het internet af naar tips en aanwijzingen om het ‘verdwenen’ dorp te vinden. Opeens stamelt Briek: “Nee… Dat meen je niet…” Tom en ik kijken op. “Ik lees dat het volledig gerenoveerd werd en dat het jaren geleden al een woonwijk geworden is… en die wijk ligt in Eybens. Jongens, volgens mij zitten we nu in het olympisch dorp van ’68”, zegt hij verbaasd. Tom en ik kijken naar Briek, en vervolgens naar elkaar. De cirkel is rond.
Snoop Dogg & Bob Dylan
Ik besluit om Brieks theorie te verifiëren bij onze gastheer: “Nee, dit is niet het olympisch dorp, maar het lijkt er wel op. Het echte olympisch dorp is hier vlakbij. Daar werd destijds een stadion voor 60 000 bezoekers gebouwd, waarin de olympische vlam werd aangestoken. Het was enorm, maar nu is er niets meer van te zien. Alleen de vuurbeker werd bewaard. Die staat als monument in het Paul Mistral park.”
“In dat park vind je ook het Palais des Sports, de enige locatie van 1968 die vandaag nog in gebruik is.” In het toenmalige Stade de Glace werden voor 12 000 toeschouwers wedstrijden schaatsen en ijshockey georganiseerd. Hier vond tevens de slotceremonie plaats. Vandaag doet deze locatie eerder denken aan het Antwerps Sportpaleis, want ondanks dat er nog plaats is voor sport kent iedereen het dankzij Snoop Dogg, Bob Dylan, Elton John en de andere artiesten die er op de planken staan.
Muisstil in de sneeuw
Dat ‘verdwenen dorp’ hebben we veel sneller gevonden dan gedacht. Mijn innerlijke Indiana Jones is teleurgesteld. Maar niet voor lang, want Tom ontdekt dat er ergens in de bergen nog een verlaten skischans ligt. “Die staat daar intussen al jaren te verkommeren”, aldus onze gastheer. Hij vindt het niet de moeite, maar wij weten genoeg. Op naar de bergen!
O
ndanks dat er enkele dagen geleden nog gewaarschuwd werd voor fileleed door sneeuw en lawines in de Alpen, hebben we tot dusver geen sneeuwvlokje gezien. Maar dat verandert van zodra we richting Saint-Nizier-du-Moucherotte rijden. Onderweg zien we tussen de haarspeldbochten door het smeltwater in riviertjes over het wegdek stromen. Het pittoreske bergdorpje Saint-Nizier ligt er verlaten bij onder een dik pak sneeuw.
We rijden tot we niet verder met de auto langs de smalle gladde bergweggetjes kunnen en wandelen de laatste kilometers de dennenbossen in. Ik zak tot aan mijn knieën weg in de kraakverse sneeuw. Het is een uitputtende tocht, maar meer dan de moeite waard. Ik heb nog nooit zo’n mooi sneeuwlandschap gezien. Het is muisstil en lijkt alsof we in een sprookjeswereld ronddwalen – hopelijk schuilen hier geen boze wolven tussen de bomen.
Waaghalzen
Als we na een twintigtal minuten niet goed weten waar naartoe en aanstalten maken om langs een rotswand verder te trekken, zien Tom en Briek aan de andere kant van de berg een betonnen constructie tussen de bomen. Zou dat het zijn? We wandelen er naartoe en staan even later aan de achterkant van de olympische skischans. Binnen de omheining geraken is niet moeilijk, want hier hebben duidelijk al flink wat waaghalzen zich naar binnen gewerkt. Bovenop de schans klimmen is echter een ander paar mouwen, want in het hoofdgebouw zijn op het gelijkvloers de trappen naar boven weggehaald om nieuwsgierigaards zoals ons buiten te houden. Al schrikken dergelijke maatregelen volhardende en inventieve urbex’ers zelden af.
Betoverend dal
Onze voorgangers hebben een zandberg gemaakt en daarop een gesneuvelde boom tot aan de eerste verdieping van het gebouw gelegd. Tom en Briek klauteren langs de boomstam naar boven, maar ik denk er het mijne van – ik ben ondertussen vaak genoeg uit schijnbaar stevige maar uiteindelijk rotte bomen gedonderd. Ik besluit om het gebouw langs de buitenkant te verkennen. Als ik tot beneden wandel, kan ik via de trappen naar boven.
Ik baan me een weg richting dal door het kniehoge pak sneeuw terwijl ik me vasthou aan de stronken van jonge bomen alsof het wandelstokken zijn. Voor mij ligt het betoverend mooie besneeuwde dal met onderaan de stad Grenoble. Dit is het soort panorama waar je zonder nadenken voor blijft stilstaan met open mond terwijl ijskoude gesmolten sneeuw in je schoenen trekt. Hier blijf je naar staren, in de hoop dat je zo elke meter ervan in je geheugen op kan nemen.
Linke dingen
De hemelse stilte wordt doorbroken door de jongens, die enthousiast van bovenaf roepen en wuiven. Ik kijk op en zie ineens drie pipo’s naar me terugkijken – Briek, Tom en een in graffiti vereeuwigde circusclown op de verdieping onder hen die tussen de rottende houten planken van de trapleuning door komt piepen. Ik glimlach, maar niet lang. Een 25-tal meter boven de grond spot ik immers op verschillende plaatsen gaten in het beton onderaan de trappen. Ik waarschuw de jongens en keer zelf ook op mijn stappen terug. Daar gaat het plan om langs de trappen naar boven te klimmen.
Niet te geloven dat deze vervallen en tussen de bomen verborgen skischans 50 jaar geleden internationaal op tv te zien was. Hier stonden topatleten van over de hele wereld, die voor het eerst in de geschiedenis een dopingtest ondergingen en vervolgens op deze olympische skischans het beste van zichzelf gaven in de hoop die felbegeerde gouden medaille te bemachtigen. Wie weet staan er binnen 50 jaar aan het Zuid-Koreaanse Alpensia Jumping Centre ook drie jongeren die blij zijn dat ze nog iets gevonden hebben van die zoveelste dure skischans waar ooit alle ogen op gericht waren.
Fotografie: Briek Verdoodt (RedEyes), Tom Boonen & Suzanne Gielis. Archiefbeelden: COLJOG & Wikipedia.
In de filmpjes hieronder kan je o.a. een drone-rondleiding krijgen bij de skischans en een nieuwsverslag uit ’68 bekijken. Aanrader!
Ongewone weken 