Nu ik het laatste zand uit mijn oren en neusgaten heb gepulkt, is het tijd voor een uitgebreid Graspop-verslag. Ik heb de afgelopen dagen tientallen bands gezien die me op zoveel verschillende manieren verbaasd hebben, dus een lijst opstellen in volgorde van awesomeness is niet bepaald gemakkelijk. Maar ik doe toch een poging!
1. Airbourne
De heersers van Graspop zijn voor mij de heren van Airbourne. Deze Australische band weet de weide al na een paar nummertjes om zijn vinger te winden. Frontman Joel O’Keeffe laat ons op een gegeven moment zelf zien hoe bomvol ze staat, waarna hij braaf de camera terug aan de verbaasde cameraman geeft. O’Keeffe is terecht trots op de Graspop-prestatie van zijn band. Zowel muzikaal als qua show is dit een absolute topper. De helden van Airbourne verkennen alle hoeken van het podium en gebruiken zelfs een luchtsirene uit de oorlog als intro voor de knaller Live It Up. O’Keeffe gaat full throttle: hij haalt een koelbox boven en deelt pintjes met de fans. Even later laat hij zich zelfs langs de dranghekken dragen op de rug van een arme stakker in een kangoeroe-outfit. Moet ik nog zeggen dat zondagmiddag alle ogen op Airbourne gericht waren?
2. Danko Jones
De set van Danko Jones is er eentje die ik van het eerste tot het laatste nummer mee gezongen en geshaked heb – terwijl ik deze band eigenlijk nog niet zo goed ken. Bovendien galmen ontzettend strak gespeelde hits als My Little RnR en Do You Wanna Rock nu nog steeds door mijn hoofd. Dat zegt genoeg. Dit is puur en onversneden rock ’n roll, zoals ik het graag heb. En ik ben niet de enige, want ondermeer Had Enough wordt enthousiast door het publiek meegezongen. Danko Jones himself kan het niet laten om toch even te benadrukken dat hij die ‘echo’ best geweldig vindt.
3. Rob Zombie
Het is niet de eerste keer dat ik de shockrockers van Rob Zombie aan het werk zie, maar van de vorige keer is me weinig bijgebleven. Verwachtingen heb ik dus niet en des te groter blijkt de verrassing. Rob Zombie speelt loeihard en gaat er volledig voor. Zijn dreadlocks springen constant in het rond. Ook geweldig: die bindteksten! Op een gegeven moment vraagt Mr Zombie wie er in aliens gelooft, wie er al eens ontvoerd is, of er al eens iemand met E.T. gevreeën heeft… en vervolgens sleurt hij een groene plastieken alien sekspop op het podium. “Wel, herkennen jullie deze jongen?”, vraagt hij ernstig, waarop de band even later Well, Everybody’s Fucking in a U.F.O. inzet.
4. Rammstein
Op Graspop leg je gemakkelijk contacten, want je hebt zoveel coole bands om over te praten. Een van mijn FAQ’s: “Voor welke bands ben jij hier?” Donderdag en vrijdag heb ik telkens hetzelfde antwoord gehoord: Rammstein. De Duitsers hebben intussen een (live) reputatie opgebouwd om ‘U’ tegen te zeggen en daar pakken ze ook in Dessel graag mee uit.
Till Lindemann en de zijnen zakken vanuit de lucht op het podium en starten zo een anderhalf uur durende afgemeten show waarin alle hits naadloos aan elkaar gerijgd worden. Het publiek kan ze stuk voor stuk meebrullen. Alsof dat nog niet genoeg is, komen er flink wat indrukwekkende vuurwerkstunts aan te pas: de befaamde bommengordel, vuurwerk dat boven ons passeert, het vuurwerkbad waar toetsenist Christian Lorenz ongehavend uitkomt, de vlammen bij Sonne die zelfs vanop meer dan tien meter afstand mijn gezicht verwarmen en uiteraard die grote vlammende engelenvleugels waarmee Till Lindemann boven het podium zweeft.
Maar ondanks dat de show ongeëvenaard is, heb ik het allemaal al eens gezien… terwijl ik Rammstein zelf nog nooit live zien spelen heb. Dat spreekt boekdelen. De band heeft intussen in acht jaar tijd geen nieuw materiaal gelost en ook de show lijkt weinig veranderd – jawel, ik bespeur een sleur en niet alleen bij mezelf. Ik hoor verschillende fans nadien jammeren omdat enkele van de bekendste hits weggevallen zijn, en daarmee ook het populaire spermakanon waarmee Till het publiek vol schuim spuit tijdens Bück Dich. Blijkbaar hebben we dus de Rammstein Light-versie gekregen. Jammer dat dit net de grootste verrassing blijkt.
5. Sum 41
Sum 41 is nu niet bepaald een typische Graspop-band, maar tienernostaligie dwingt ons om toch te gaan kijken. En maar goed ook, want tot onze grote verbazing blijkt dit het feestje van het festival. Crowdsurfers passeren ons langs alle kanten. Het veel te dicht op elkaar gepakte publiek springt en brult alle nummers mee en het energieke viertal geniet er duidelijk van met volle teugen. Frontman Deryck Whibley probeert de metalheads voor zich te winnen met covers van o.a. Master of Puppets en We Will Rock You. Ondanks dat die gesmaakt worden, is dat charme-offensief eigenlijk overbodig. Alleen bij Rammstein hebben we het de afgelopen dagen zo druk geweten – deze op het veel te kleine Jupiler Stage geprogrammeerde band had dus ook wel een groter podium aangekund. De toppers bewaren de punkers tot laatst, zoals het hoort. In Too Deep, Fat Lip en Still Waiting speelt Sum 41 op een razend tempo achter elkaar, en het publiek gaat volledig uit zijn dak. Voor het eerst ben ik los door een mensenmassa gekatapulteerd – vraag me niet hoe, maar wat een ervaring!
6. Evanescence
Amy Lee is niet zomaar mijn favoriete zangeres. Wat een stem! En wat een madam! Voor het eerst staat er een tweede rockchick naast haar: de Duitse gitariste Jen Majura. Die Amy-Jen-combinatie bevalt me wel. Jen past perfect in het Evanescence-plaatje, zowel muzikaal als qua persoonlijkheid en kledingstijl – een element waarmee Amy al jarenlang het onderscheid probeert te maken en dat dus ook niet onbelangrijk is. Je ziet trouwens duidelijk dat Amy er opnieuw zin in heeft. Haar bindteksten zijn doorspekt met grappige opmerkingen à la “Ik hoop dat jullie zonnecrème bij de hand hebben, want we gaan het nodig hebben.” Evanescence klinkt nog altijd even loeihard, met dank aan Will Hunt. Hij is duidelijk een van de betere drummers, en laat dat ook horen met zijn drumsolo. Dat contrast met Amy’s stem en piano is werkelijk prachtig. Het publiek wordt er met momenten stil van, op de luidkeels vals meekwelende dronken vrouwen na dan.
7. Brides of Lucifer
Een ongeziene Graspop-band is Brides of Lucifer, beter gekend als de samenwerking tussen het vrouwenkoor Scala en Koen Buyse. Dit metalkoor brengt voor het eerst tot in de puntjes verzorgde covers van de grootste namen uit de metalwereld. Alleen al de 13 frontvrouwen, Koen Buyse (Zornik), Yannick De Pauw (Vigilante), Joeri Van de Schoot (Evil Invaders), Ives Mergaerts (Kick, TPO), Stephan Noens en pianist Steven Kolacny samen op het podium zien staan is best indrukwekkend. Om dat probleemloos te laten verlopen is er boven het podium een overloop met twee trappen gebouwd, die afwisselend door de zangeressen en door de gitaristen gebruikt wordt. De show is tot in de puntjes verzorgd en zit duidelijk goed in elkaar – en over de sexy outfits van de Scala-‘duivelinnen’ kan hetzelfde gezegd worden. De zangeressen blijven roerloos staan terwijl de overige bandleden het publiek bespelen, duelleren en er kortom keihard voor gaan. De metalfans brullen verschillende covers luidkeels mee, waarvan de twee opvallendste Fear of the Dark van Iron Maiden en Engel van Rammstein zijn. Vooral dat laatste zorgde voor één langgerekt kippenvelmoment en werd nog minutenlang door het publiek geneuried – wat bij Rammstein zelf niet het geval was.
8. Alestorm
Van ‘ervoor gaan’ gesproken: Alestorm is zondag in mijn achting gestegen. De piratenmetal wordt schijnbaar steeds meer gesmaakt, want deze keer slaagt de band er vlotjes in om de weide rondom het hoofdpodium te vullen. En de fans zijn enthousiast. Elk nummer wordt niet alleen massaal mee gezongen, maar er wordt ook vol overgave op gedanst. We hebben bijvoorbeeld een paar stoere binken in kilt arm in arm al juichend over de weide zien huppelen op het tempo van de muziek. Alleen de fles rum ontbrak er nog aan.
9. Dee Snider
De Twisted Sister-frontman heeft al meermaals de fans én de kranten laaiend enthousiast gekregen. Onlangs is de band jammer genoeg uit elkaar gegaan, maar dat verhindert hem niet om op eigen houtje de grootste Twisted Sister-hits uit zijn mouw te komen schudden. Er duiken verder tamelijk wat covers op, waaronder Soundgarden’s Outshined dat hij opdraagt aan de recent overleden Chris Cornell. Ondanks dat zijn entourage het hem naar eigen zeggen heeft afgeraden, kan hij het toch niet laten om een paar politieke statements te maken en boodschappen van liefde (voor metal) te preken. Maar wat ik vooral bewonder is dat deze 62-jarige rocker nog steeds verbazend goed klinkt en over het podium stuitert als een 16-jarige sprinkhaan. Respect!
10. Epica
Van Epica ben ik niet bepaald fan, maar desondanks moet ik ze toch nog nipt laten voorgaan op mijn nieuwste ontdekking, de bluesy rockband Clutch. Ik heb Epica een negental jaar geleden al een paar keer zien optreden, maar toen ben ik telkens na een paar songs vertrokken. Deze keer heb ik echter met open mond zitten staren, vooral naar Simone Simons. Wat kan ze goed zingen! En hoe is ze wel niet gegroeid qua podiumprésence! Ofwel was het de ondergaande zon die haar koperen lokken deed oplichten en het geheel nog net wat magischer maakte… dat durf ik niet uit te sluiten. Wat alleszins meespeelt, is dat Epica duidelijk een vriendelijke band is die bezig is met de fans. Een prachtig voorbeeld daarvan: de super enthousiaste toetsenist Coen Janssen die op een gegeven moment gewoon mét keyboard in het publiek springt om te crowdsurfen. Ongezien!
Ongewone weken 