Al van kindsbeen af kom ik in de uitgestrekte bossen van de Merode om boomhutten te bouwen of ijsjes te lekken, maar nooit had ik gedacht dat mijn jeugdvriendin Bo en ik hier met een bende paarden zouden draven. Tot nu. Want Bo en ik hebben onze stoute laarzen aangetrokken om op een koude middag de bossen onveilig te maken.
Paula, een cowgirl in hart en nieren, neemt ons vandaag mee op sleeptouw. Zij deelt de hele rit door haar paardenwijsheid en anekdotes en ik luister geboeid. Mijn paard heet overigens Indiana, dat van Bo is Blue Eyes. Allebei zijn het tiptop verzorgde paarden, dat zie je meteen aan hun mooie zachte vacht.
Indiana en ik, dat klikt wel. We zijn allebei brave avonturiers. We worden verwacht van mooi in de rij te blijven, maar van zodra ik op haar rug geklauterd ben, kunnen we niet wachten om de weide uit te wandelen, de wijde bossen in. We houden ook allebei van sightseeing blijkbaar. Indiana gaat regelmatig eens aan de kant om rustig de uitgestrekte weides rondom het bos in zich op te nemen, en ik geniet mee. Vanop haar rug kan ik kijken vanuit een nieuw perspectief. En als we de kans zien, gaan we spontaan in draf. Ik kan dat wel waarderen, Paula net iets minder.
Egoïstisch paard
Samen met de paarden wandelen door de bossen is best gezellig ondanks de koude. We passeren verschillende prachtige moeraslanden die flink wat inheemse en exotische vogels aantrekken. Er is altijd wat te zien. Paula beweert zelfs dat ze regelmatig kleine hertjes tegenkomen, maar die hebben we jammer genoeg niet tussen de bomen door zien springen. Wel heb ik flink wat laaghangende twijgen en takken in close-up gezien. Ondanks dat ik Indiana’s teugels bijtrek, moet ik uiteindelijk zelf in het zadel manoeuvreren om de twijgjes te ontwijken. Of niet te ontwijken. Het is me al snel duidelijk wie de egoïst van ons twee is.
Over egoïsten gesproken… op een gegeven moment komen we in het bos afgekapte bomen tegen en ruiterpaden die volledig vernield werden door machines en niet deftig hersteld zijn. Het resultaat? De paarden zakken onverwachts tot halverwege hun poten in de modder en moeten moeite doen om er niet verder in gezogen te worden. Voor ons is dit ongetwijfeld het spannendste moment van de rit, want we moeten erop vertrouwen dat de paarden wel zullen weten waar ze wel en niet kunnen stappen. Maar goed dat ze getraind zijn om rustig te blijven.
Manen als handwarmers
Ik vind het jammer om te zien dat een mooi bos zo vernield wordt. Paula is het daar volledig mee eens. “Toen ze de ruiterpaden onlangs vernieuwd hebben, zijn daar steentjes op gekapt. Onze paarden hadden daardoor allemaal pijnlijke blaren onder hun hoeven. We hebben die eerst moeten laten genezen voordat we er terug mee konden rijden. Een eindje verderop lagen er ijzeren platen met gaten in en zand erover. Daar schoven de paarden op uit, waarop ze zich een ongeluk schrokken. Hoeven op ijzer maken nogal wat lawaai. Gelukkig is dat intussen opgelost.”
Naarmate de rit vordert mogen we meer en meer in draf rijden, en vinden we dat leuker en leuker. Ik begin intussen wel mijn benen te voelen, zowel van de inspanning als van de bijtende koude. Mijn handen kan ik nog warmen onder de manen van Indiana – zelfs met handschoenen is dat nodig – en de warmte van het paard verwarmt ook mijn zadel. Het voelt net als zetelverwarming in de auto, maar dan puur natuur.
Hete houtkachel
Desondanks ben ik aan het einde van de rit bevroren tot op het bot. Maar goed dat er bij aankomst aan café Den Hulst een warme choco met slagroom klaarstaat. Ik maak ineens van de gelegenheid gebruik om mijn billen te ontdooien aan de gloeiendhete houtkachel. Maar zelfs dat is niet genoeg, want enkele uren later zitten Bo en ik nog steeds koffie te drinken bedolven onder een lading dekentjes.
Mijn aanbeveling: doe het eens, want de ritjes zijn waar voor hun geld, maar koop thermisch ondergoed of wacht ermee tot het niet meer vriest.
Waar? Elschot Stables, Herselt
[UPDATE 09/2017: Elschot Stables is er intussen mee gestopt]
Wanneer? Te checken via e-mail
Prijs? 38 euro voor een rit van 2,5 uur (drankje inbegrepen)
Meer info? www.elschot-stables.be
Ongewone weken 
leuk dat je zo enthousiast waart over elschot stables, spijtig genoeg zijn de uitbaters moeten stoppen i.v.m. gezondheidsredenen, ik kwam daar vroeger bijna iedere dag, ook had ik een veulentje gekocht toen van 1 van hun merries, mijn kleintje zijn mama heette Spikkel, en hij zelf Whisper. samen hebben we daar geweldige momenten meegemaakt, en ja, wij hebben af en toe wel eens een klein ree’tje mogen spotten.
super omgeving, al waren de laatste jaren wel wat minder. ook de begeleiding was steeds super.
de paardjes die nog steeds hun eigen karaktertjes hadden, wat niet kan gezegd worden van vele andere manegepaarden 🙂
mijn favorietjes daar waren Steeling, Dolly, Dakota, Blondie, Spirit, goh ja, eigenlijk bijna allemaal 🙂
leuk dat ik die tijd heb mogen meemaken 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Dag Zora,
Sorry dat ik zo laat reageer op je berichtje, ik heb het gemist doordat ik in Malta zat toen je dit schreef. Intussen heb ik de informatie onderaan wel aangepast zodat anderen het ook duidelijk zien. Bedankt om me dit even te melden! En heel jammer te horen dat ze ermee zijn moeten stoppen, want ik vond het inderdaad een fantastische dag en een prachtig initiatief. We hebben ook gemerkt dat het een supertoffe omgeving is! 🙂 Fijn dat jij er ook prachtige herinneringen aan hebt – die neemt niemand ons nog af hé.
LikeLike